او غیور است

بسم الله الرحمن الرحیم

با سلام و تشکر
موضوع ارسالی شما، بنده را به یاد روایتی از امام صادق علیه السلام آورد که فرمودند: القلب حرم الله فلا تسکن حرم الله غیر الله؛ دل حرم خداست ، پس در حرم خدا، غیر خدا را ساکن مکن.

هر محبتی در عالم از محبت خداوند سرچشمه می گیرد، اگر نگاهمان را عوض کنیم و ببینیم که همه ی هستی مظهر خداوند است و تصور غیریت را از وجود پاک کنیم، در این صورت می توانیم به همه انسان ها و حتی سایر موجودات محبت کنیم و این محبت را عین محبت به خداوند بدانیم.

مثلاً ما نسبت به ائمه معصومین علیهم السلام محبت داریم و آنها را دوست داریم. اگر غیرخدا وجود داشت، این محبت ما شرک می شد، ولی ما به این دلیل که آنها مظهر خدا هستند و کمالات الهی در آنها ظهور یافته و محبت به آنها عین محبت به خداوند است، دوستی آنها را در دل می پرورانیم.

همچنین محبت به همسر، فرزندان، والدین، دوستان و مانند آن، به هیچ وجه با توحید ناسازگار نیست و تناقض ندارد و تنها در یک نگاه سطحی است که این گونه رفتار و گفتار تناقض گونه است.

در آیه ی 21 سوره روم می خوانیم: «...و جعل بینکم مودة و رحمة ان فی ذلک لایات لقوم یتفکرون»؛ ...و بین شما دوستی و رحمت قرار داد در این امر نشانه هایی برای اهل اندیشه است.
حال چگونه ممکن است چیزی که خداوند خود آفریده و به عنوان نشانه خود معرفی نموده مانعی بر سر راه تکامل و قرب به او باشد؟ چگونه ممکن است محبت بین دو انسان نشانه خداوند باشد ولی مانع شناخت و معرفت الهی گردد؟

این محبت که آفریده خداوند است و به طور فطری در انسان ها قرار داده شده نه تنها مانع شناخت خداوند و قرب به او نمی باشد بلکه وسیله ای برای معرفت خداوند و تقرب به او می باشد. پس محبت بین زن و شوهر و بین پدر و مادر و فرزندان و ...، شاخه ای از محبت خداوند و در طول محبت او می باشد به شرط این که به آن استقلال داده نشود و بریده از خداوند نباشد.